Kiedy granica zostaje przekroczona
Leczenie uzależnień od hazardu
Na pozór niewinne zainteresowanie grą może w krótkim czasie przerodzić się w poważny problem behawioralny. Moment, w którym rozrywka przestaje być kontrolowana, a decyzje życiowe są podporządkowane dążeniu do wygranej, oznacza przekroczenie granicy – zarówno psychicznej, jak i społecznej. W takich przypadkach konieczna staje się specjalistyczna interwencja, ponieważ samodzielne próby wyjścia z nałogu rzadko kończą się sukcesem.
Osoby zmagające się z problemem kompulsywnego grania bardzo często wypierają skalę uzależnienia. Dopiero gdy pojawiają się problemy finansowe, konflikty rodzinne czy zawodowe, rośnie świadomość konieczności zmiany. Leczenie uzależnień od hazardu wymaga wtedy podejścia kompleksowego, łączącego pracę terapeutyczną, wsparcie środowiskowe i – w razie potrzeby – farmakoterapię. To długotrwały proces, który musi zostać oparty na zrozumieniu mechanizmów uzależnienia oraz realnej gotowości do pracy nad sobą.
Specyfika terapii uzależnienia behawioralnego
W przeciwieństwie do uzależnień chemicznych, kompulsywne granie nie wiąże się z fizycznym głodem, ale jego destrukcyjny wpływ na życie bywa równie poważny. Mechanizmy leżące u podstaw uzależnienia od hazardu obejmują m.in. zaburzenia kontroli impulsów, obniżony nastrój, niską odporność na frustrację i skłonność do podejmowania ryzyka. Leczenie uzależnień od hazardu musi uwzględniać te czynniki, dlatego podstawą terapii są oddziaływania psychoterapeutyczne – indywidualne, grupowe oraz rodzinne.
Celem terapii jest nie tylko powstrzymanie osoby uzależnionej od dalszego grania, ale również odbudowa jej relacji społecznych i kompetencji emocjonalnych. Szczególnie ważne jest zrozumienie schematów myślenia, które prowadzą do sięgania po hazard jako formę regulowania napięcia lub ucieczki od problemów. W tym kontekście pomocne okazują się techniki poznawczo-behawioralne, które uczą rozpoznawania i modyfikowania szkodliwych nawyków myślowych.
W procesie zdrowienia istotna jest także rola grup wsparcia, takich jak Anonimowi Hazardziści. Spotkania z osobami, które przeszły podobną drogę, dają nadzieję i budują motywację do kontynuowania leczenia. Choć każda historia jest inna, wspólne doświadczenia pozwalają zredukować poczucie izolacji i wstydu, które często towarzyszą osobom uzależnionym.
Warunki skuteczności terapii
Skuteczne leczenie uzależnień od hazardu nie jest możliwe bez aktywnego zaangażowania pacjenta. Najlepsze efekty osiąga się, gdy osoba uzależniona podejmuje terapię z własnej woli i wykazuje gotowość do zmiany. W takich przypadkach możliwe jest stworzenie indywidualnego planu terapeutycznego, dostosowanego do specyfiki problemu oraz sytuacji życiowej pacjenta.
Ośrodki leczenia oferują różne formy terapii – od ambulatoryjnej po pobytową. Wybór metody zależy od stopnia zaawansowania uzależnienia, współistniejących zaburzeń oraz możliwości logistycznych pacjenta. W przypadku głębokich uzależnień, kiedy osoba nie jest w stanie samodzielnie powstrzymać się od grania, rekomenduje się leczenie stacjonarne w specjalistycznym ośrodku. Umożliwia ono oderwanie się od środowiska, które sprzyja nałogowi, i skupienie się wyłącznie na terapii.
Ważnym elementem leczenia jest także psychoedukacja – zarówno dla osoby uzależnionej, jak i jej najbliższych. Dzięki niej bliscy lepiej rozumieją naturę uzależnienia, uczą się wspierać osobę chorą, ale także wyznaczać zdrowe granice. Odbudowa zaufania i relacji rodzinnych bywa równie istotna jak sama abstynencja od hazardu.
